Terapia miofunkcjonalna
Jest to podejście holistyczne, a zatem nie jest to tylko praca nad zaburzeniami powstałymi
w obrębie twarzy, ale również terapia całego ciała. Jest to wymagająca praca dla pacjenta, ale oczywiście warto, ponieważ funkcje prymarne (pozycja spoczynkowa układu orofacjalnego oraz ustna faza połykania) są niezbędne do prawidłowej realizacji głosek.
W terapii miofunkcjonalnej bardzo ważna jest precyzja ruchów, a każde ćwiczenie ma swój określony cel. Efekt uzyskuje się dzięki odpowiednim ćwiczeniom mięśni języka, warg oraz całego ciała, wykonywanym systematycznie pod kontrolą terapeuty oraz kontynuowanym w domu.
Przy jakich zaburzeniach stosuje się terapię miofuncjonalną?
- U osób z często otwartą jamą ustną i oddychających przez usta,
- U pacjentów, którzy utrzymują język na dnie jamy ustnej (nieprawidłowa pozycja spoczynkowa języka),
- Przetrwały infantylny sposób połykania,
- Leczenie ortodontyczne i/lub protetyczne,
- Wady wymowy,
- Ślinienie,
- Wymiana zębów,
- Makroglosja (zbyt duży język),
- Pogrubiona i zaczerwieniona, wysuszona warga dolna.
Jakie są przyczyny zaburzeń miofunkcjonalnych?
- Oddychanie ustami,
- Niekorzystne karmienie niemowląt, np. za krótki czas karmienia piersią,
- Smoczki do butelek z za małą średnicą oparcia dla warg,
- Smoczki z powiększonym otworem,
- Mało bodźców ruchowych,
- Picie z butelek i kubków z ustnikiem,
- Bardzo długo podawany wyłącznie pokarm płynny i papka, przeważnie pokarm słodki,
- Ssanie kciuka i ssanie smoczka przez wiele lat,
- Oddychanie ustami,
- Zgryz otwarty,
- Wysunięta żuchwa,
- Niedostateczna orientacja języka w jamie ustnej spowodowana ruchomym aparatem płytkowym.