Najczęściej zadawane pytania

Faktury wystawiamy na wyraźną prośbę i dane podane przez Pacjenta lub jego opiekuna. Wysyłamy ją drogą elektroniczną lub przekazujemy do rąk własnych.

Faktury dla firm wystawiamy tylko w przypadku podania pełnych danych z NIP. W przypadku braku pełnych danych nie mamy możliwości wystawienia faktury.

Tak, osoby w każdym wieku moją możliwość konsultacji i terapii w moim gabinecie.

Skorzystaj z konsultacji logopedycznej w przypadku, gdy Twoje dziecko:

– Skończyło 12 miesięcy, a nie wypowiada prostych sylab oraz wyrazów (typu: „mama”, „tata”, „baba” itp.); nie zwraca uwagi na głośne dźwięki; nie reaguje na swoje imię; nie utrzymuje kontaktu wzrokowego; nie posługuje się gestem wskazywania palcem;
nie używa żadnych innych gestów; nie wykazuje chęci do komunikacji.

– Skończyło 2 lata, a nie łączy dwóch elementów razem
(np.: „mama śpi”, „bobo am” , „tata aaa”) i/lub wypowiada tylko kilka słów; nie naśladuje dźwięków z otoczenia (np.: „puk puk”, „ko ko”, „hau hau”); nie wypowiada samogłosek: [a], [e], [i], [o], [u], [y],  spółgłosek [p], [b], [m], [t], [d], [n]; nie reaguje na proste polecenia (np.: „Gdzie lala?”, „Daj auto”).

– Skończyło 3 rok życia, a jego mowa jest bardzo niezrozumiała dla otoczenia (często rozumieją go tylko rodzice), w wymowie zamienia głoski dźwięczne na bezdźwięczne (np.: zamiast „balon” mówi „palon”, zamiast „góra” – „kura”); podczas mówienia wsuwa język między zęby; nie wypowiada głosek [ś], [ź], [ć], [dź]. Wydaje Ci się, że ma problemy ze słuchem.

– Skończyło 4 rok życia, a głoski [s], [z], [c], [dz] wypowiada jako [ś], [ź], [ć], [dź] (np.: mówi „sianki” zamiast „sanki”).
Nie podejmuje pierwszych prób wymowy głosek [sz], [ż], [cz], [dż]. Jego mowa jest niewyraźna, upraszcza grupy spółgłoskowe („jete” zamiast „jeszcze”), zamienia głoskę [k] na [t] i [g] na [d] („piłta” – „piłka”, „dołąb” – „gołąb”); zamienia głoski z szeregu syczącego [s], [z], [c], [dz] na szereg ciszący [ś], [ź], [ć] [dź]- („ziupa” – „zupa”, „sianki” – „sanki”); mówi bezdźwięcznie („fota” – „woda”, „tom” – „dom”); zamienia głoski [w] i [f] na [b] i [p] (mówi „bazonik” zamiast „wazonik”);  nie wymawia poprawnie głoski [l] (zamienia [l] na [j] i mówi „jajka” zamiast „lalka”); nie potrafi opowiedzieć co widzi na obrazku.

– Skończyło 5 rok życia, a w jego wymowie nie zauważasz prób wymowy głoski [r]; zamienia głoski szeregu szumiącego [sz], [ż], [cz], [dż] na głoski szeregu syczącego [s], [z], [c], [dz] (mówi „safa” zamiast „szafa”); nie rozróżnia podobnych do siebie wyrazów (takich jak: „tomek”- „domek”), nie dzieli słów na sylaby.

– Skończyło 6 rok życia, a nie wymawia prawidłowo wszystkich głosek; nie buduje złożonych wypowiedzi; nie potrafi powiedzieć na jaką głoskę zaczyna się dane słowo.

– Skończyło 7 rok życia, a w trakcie czytania myli litery podobne (np. P-B, A-Y); przestawia litery w wyrazie lub wyrazy w zdaniu, pomija elementy zdania.

Przed rozpoczęciem szkoły przez dziecko ważne jest, aby nie miało już żadnych wad wymowy, które utrudniają naukę czytania i pisania, a zatem nabywanie wiedzy.

Kubki niekapki prowadzą do  zaburzeń miofunkcjonalnych – nieprawidłowego wzorca ruchowego języka oraz warg w czasie połykania. Przyczyniają się do powstania wad zgryzu co zwiększa możliwość wystąpienia zaburzeń artykulacji – tzw. wymowy międzyzębowej. Ciągłe picie z kubków niekapków utrwala odruch ssania, który powinien wygasić się  w okresie poniemowlęcym. Podczas picia z kubka niekapka język nie może ćwiczyć swojego fizjologicznego ułożenia (wklejenia w podniebienie, tuż za górnym łukiem zębowym), a zmiana niemowlęcego typu połykania jest wręcz niemożliwa. Picie z tego rodzaju kubka wpływa również na brak pionizacji języka oraz utrwalenia nieprawidłowego nawyku oddychania, jakim jest oddychanie przez usta. Dlatego należy rozszerzać dietę dziecka od 6 miesiąca życia dziecka, gdy już stabilnie i samodzielnie siedzi. Najlepszym wyjściem z sytuacji, jest używanie kubka otwartego w domu, a np. na wyjścia bidonu z twardą słomką.

Celem terapii logopedycznej jest kształtowanie komunikacji. Jednak do rozpoczęcia terapii ważne jest, aby dziecko najpierw potrafiło dzielić pole wspólnej uwagi, nawiązywało kontakt wzrokowy, używało gest wskazywania palcem, wykazywało umiejętności naśladowania oraz działało naprzemiennie. Bez tych umiejętności dziecko nie jest gotowe do wejścia w interakcje społeczną. Na podstawie obserwacji możliwości dziecka oraz jego ograniczeń wprowadzamy odpowiednie ćwiczenia i zabawy.

„To chłopiec – chłopcy mówią później”, „to jeszcze dziecko, nauczy się”, „jego tata też mówił później”, „spokojnie, wyrośnie z tego” – często właśnie takie zdania słyszą rodzice dzieci z problemami w zakresie mowy.

Badacze określili szczegółowo wspólne dla obu płci etapy rozwoju mowy i jeśli dziecko w wieku dwóch lat nie jest w stanie łączyć wyrazów należy udać się do specjalisty. Trzeba też pamiętać, że każde dziecko rozwija się w swoim tempie, jednak pewne rzeczy muszą się pojawić, żeby mowa mogła się odpowiednio rozwijać.  Im później dziecko trafi do terapeuty tym terapia będzie trwała dłużej i będzie trudniejsza.

Nikt nie jest w stanie przewidzieć czasu trwania terapii, ponieważ zależna jest od wielu czynników:

• Rodzaju zaburzenia – u jednego pacjenta będzie to długi proces, ponieważ będzie trzeba zacząć od podstaw, np. terapii karmienia, terapii oddechu, stymulacji procesów lewopółkulowych, współpracy z osteopatią, fizjoterapeutą, laryngologiem, ortodontą i/lub psychologiem. Z kolei u innego pacjenta terapia może być mniej skomplikowana, a co za tym idzie też i krótsza (mała korekta wady wymowy).

• Wieku pacjenta – dzieci szybko się uczą, ale też nie zawsze chcą współpracować, dlatego też taka terapia może się wydłużać. Natomiast osoba dorosła decydując się na wizytę u logopedy analizuje swój problem i współpracuje z terapeutą. Trzeba też wziąć pod uwagę to, że im pacjent jest starszy tym dana wada (nawyki) jest już utrwalona i trudniej ją zmienić.

• Częstotliwości ćwiczeń – współpraca – bardzo istotne jest, aby stosować się do zaleceń specjalisty i wykonywać ćwiczenia w domu. Praca w domu jest warunkiem koniecznym, aby nasze spotkania przynosiły efekty.

• Wsparcie rodziny jest bardzo ważnym aspektem terapii. Jeśli terapeuta zaleci wyeliminować oglądanie telewizji, korzystanie z laptopa czy telefonu (bodźce prawopółkulowe) to powinni konsekwentnie pilnować tego wszyscy członkowie rodziny, szczególnie jeśli pacjent w ciągu dnia przebywa pod opieką kilku osób.

• Odporności pacjenta – wiąże się to z koniecznością odwoływania wizyt.

• Determinacji – rodzic, któremu bardzo zależy, aby jego dziecko komunikowało się lub mówiło lepiej, poświęca dużo swojego czasu i energii na terapię dziecka w domu, co później widać w postępach dziecka.

• Specjalisty – od jego wiedzy, zaangażowania, przygotowania do zajęć i intuicji.